Wytze Visser / E-mail: wytzew1956@gmail.com / Mob. 06 51297570  

Insta: werkenvanwytze  / FB: werkenvanwytze. / BlueSky: @WytzeVisser

Soms bewandel je een zijpad. Stap je af van de vaste werkwijze: met verf en pastel op karton. Het zijpad: digitaal werken. Met als bijzonderheid dat ik (gefotografeerde) delen van mijn werk in die nieuwe ‘digitals’ opneem. Sampelen dus. En de vrijheid die deze stap oplevert, leidt tot een nieuwe serie. Met hetzelfde basisprincipe (Het Menselijk Tekort), met dezelfde stijlmiddelen (silhouetten, ruimte, patronen). Met associatieve titels. Maar door de digitale techniek ook met een andere sfeer. Interessant genoeg om te tonen. Bijvoorbeeld in dit filmpje.

Van "Portretten Van Onco" naar "PVO-Portretten". De reden: mijn gezondheid is sterk verbeterd en de kanker speelt nu veel minder in mijn dagelijks leven. In mijn werk wil ik er daarom geen nadruk (meer) op leggen. Maar de portretvorm blijft intrigeren. Dit geeft ruimte om materialen en vormen te combineren met titels. Associatief als vanouds.

Op basis van hetzelfde thema 'PORTRETTEN VAN ONCO' maak ik tekeningen op wit papier. Lekker direct en spelen met dezelfde patronen en materialen als bij de uitgewerkte portretten. Hierbij een selectie. Formaat: 50x65cm. Ze zijn te koop: € 200,- per stuk exclusief lijst. Mail hiervoor wytzew1956@gmail.com

.

Begin 2024 voel ik een vreemde vermoeidheid. ‘Gaat wel weer over’. Maar nee, het wordt erger. Ik ben een vaatdoekje. Eetlust verdwijnt. Net als kilo’s. Tekenlust. Werklust. Alle lust.

Tijd voor het medisch circuit. Huisarts, internist, uroloog…  Uiteindelijk de oncoloog. Uitgezaaide nierkanker. Het is juni en de zomer wordt anders.

Behandeling kan in het Antoni van Leeuwenhoek. Immuuntherapie. Om de 3 weken infuus. Ondertussen ziek, zwak en misselijk. Mijn atelier ligt er verlaten bij.

Na 3 kuren is er weer wat energie. Na de 4e nog meer. De CT-scan bewijst vooruitgang. Tumor en uitzaaiingen gekrompen. Bloedwaarden goed. Mijn kanker lijkt een chronische ziekte. Ik krijg meer toekomst.

Wankel keer ik terug naar mijn atelier. Wat wil ik? Wat wil ik maken? Wat wil ik zeggen? Vragen die ik nu beter niet kan stellen. En plotseling sta ik karton te snijden. Pak ik pastelkrijtjes. Sjablonen. Spuitbussen. Ben ik bezig. Wil ik iets doen met wat me is overkomen? Moet dat uit een onderbewustzijn komen of doet de ratio mee? 

‘Stel jezelf toch niet teveel vragen, jongen. Dat heb je al genoeg gedaan. Je bent vrij om te doen wat jij wilt. Wat dacht je van portretten?’

En zie daar: PORTRETTEN VAN ONCO.